Λογικά περιμένετε μια ακόμη συνταγή αλλά αυτή είναι μια τελείως διαφορετική δημοσίευση..

Πάμε λίγα βήματα πίσω. Ποιο είναι το όνειρό σας; Αν έχετε παραπάνω απο ένα τόσο το καλύτερο. Λοιπόν ένα απο το δικά μου όνειρα είναι να βρω ένα τρόπο να ζω απο τη μαγειρική. Και όταν ψάχνεις να βρεις τον τρόπο να κάνεις κάτι πρέπει να είσαι έτοιμος να δοκιμάσεις πολλά και να δεις τι σου ταιριάζει και τι λειτουργεί.

Πριν περίπου 10 μέρες, ήμουν σ΄ένα καφέ με τον Βασίλη, ήταν η δεύτερη φορά που βγαίναμε, δυο συντοπίτες σε μια χώρα του εξωτερικού, μάθαινε ο ένας τον άλλον. Και φυσικά άρχισα να μιλάω (και να μιλάω και να μιλάω…) για το blog μου και πόσο πολύ μου αρέσει η μαγειρική και το σχετικό ‘όνειρό’ μου.

 

2 μέρες μετά απο τον ‘καφέ’ ο Βασίλης μου έστειλε μήνυμα να μου πει πως τα γενέθλια του πλησιάζουν και… «… έχω μια ιδέα. Τι θα έλεγες αν μαγείρευες εσύ για τους καλεσμένους μου;» Μόλις διάβασα το μήνυμα ένιωσα συνδυασμό τρελής χαράς «ΝΑΙ!! Θα το κάνω» με μίνι πανικό «Δηλαδή τι; Θα το κάνω; Και αν πάει κάτι στραβά;» Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως αυτό που μέχρι τώρα τριγυρνούσε στο κεφάλι σου σαν ‘ιδέα’ τελικά συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου, και οχι μόνο συμβαίνει το κάνεις εσύ να συμβεί. Εννοείται πως δέχτηκα! Σκέφτηκα πως αν κάτι πάει στραβά, τουλάχιστον θα ξέρω τι πρέπει να διορθώσω.

Αφού μιλήσαμε ξανά και ξανά για το μενού, καταλήξαμε σε Τηγανιά, Σαλάτα σπανάκι, Τυρόπιτα Κιχί, Πένες με πέστο και γαρίδες (η συνταγή θ’ ανέβει σύντομα στο blog) και για επιδόρπια Κορμό σοκολάτας και Κέικ με ολόκληρο πορτοκάλι. Ο Βασίλης και η κοπέλα του η Μαρία βοήθησαν την κατάσταση και έφτιαξαν μια δροσερή Σαλάτα αβοκάντο-τομάτα-φέτα (του Βασίλη) και μια Κις τυριών-αλλαντικών με βελούδινη κρέμα (της Μαρίας).

Το να μαγειρέψω για πρώτη φορά για 12 άτομα δεν ήταν ούτε απλό ούτε εύκολο. Χρειάστηκε να πάω 2 φορές στο σουπερ μαρκετ και τον χασάπη γιατί το κρέας που ήθελα δεν υπήρχε διαθέσιμο με τη μια, επιπλέον το να φτιάξεις φρέσκο πέστο για 12 άτομα μπορεί να αποδειχθεί λιγάκι περίπλοκο (έπρεπε να κουβαλήσω 6 γλαστράκια βασιλικού στο σπίτι οδηγώντας ποδήλατο φορτωμένη με όλα τα υπόλοιπα ψώνια!). Γενικά δεν υπήρξε κάτι απρόποοπτο, είχα βέβαια και τη μαμά στο skype σε επιφυλακή. Η διαχείριση του χρόνου πήγε καλά. Μαγείρεψα ακατάπαυστα την προηγούμενη μέρα του πάρτυ και το βράδυ πρόλαβα να βγω να δω και φίλους, να πάρω μια ανάσα και να χαλαρώσω για τη ‘μεγάλη’ μέρα!

Έφτασα στο σπίτι του Βασίλη και της Μαρίας σχετικά νωρίς ώστε να νιώσω άνετα και να μαγειρέψω και τα ζυμαρικά με το πέστο καθώς οι γαρίδες είναι καλύτερα να τρώγονται όσο πιο φρεσκομαγειρεμένες γίνεται. Είχα κάποιους ενδοιασμούς που θα μαγείρευα σε ‘ξένη’ κουζίνα αλλά τα καταφέραμε. Νομίζω πως στο τέλος όλοι μείναν πολύ ικονοποιημένοι απο το φαγητό, μου έκαναν χρήσιμα σχόλια και μου έδωσαν πολύ κουράγιο για να συνεχίσω.

Δεν θα είχε συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά ωστόσο αν πρώτα ο Βασίλης δεν μου είχε δείξει εμπιστοσύνη για να μαγειρέψω για εκείνον και τους φίλους του. Σ’ευχαριστώ πολύ!

Σας έχω εδώ μερικές φωτογραφίες απο τα φαγητά, να πάρετε μια ‘γεύση’ !