Σπιτικά Πέτουρα

Το καλοκαίρι αυτό το περίμενα με μεγάλη χαρά. Όπως κάθε καλοκαίρι θα μου πείτε τώρα.. ε ναι, αλλά αυτό λιγάκι παραπάνω. Είχα το σκοπό μου, γι΄αυτό. Ήθελα να μάθω πως φτιάχνονται τα πέτουρα! Τα πέτουρα ή αλλιώς χυλοπίτες, είναι χειροποίητα ζυμαρικά που στο χωριό μου τον Κρόκο, αλλά και ανά την Ελλάδα, τα φτιάχνουν τα καλοκαίρια σε μεγάλες ποσότητες, μαζί πολλά άλλα καλούδια ώστε να υπάρχουν εφόδια για τον χειμώνα που έρχεται.

«Κάτσε να ρωτήσω τη θεία τη Στέλλα πότε μπορεί, θα τα φτιάξουμε όλες μαζί παρέα!» μου ‘πε η μαμά μέσω skype. «Έλα εσύ και θα έχουμε όλα τα υλικά έτοιμα!» Και όπως και έγινε. Η θεία φρόντισε για το αλεύρι και η μαμά πήρε φρέσκα αυγά απο μια γειτόνισσα που έχει δικά της κοτόπουλα. Όλα έτοιμα!

Τη μέρα εκείνη, αν και καλοκαιρινή, ο αέρας ήταν δυνατός, ότι πρέπει δηλαδή για να ξεραθούν τα ζυμαρικά όπως μου είπε η μαμά. Αν και για μεγάλες ποσότητες που θέλουμε να φυλάξουμε για πολλούς μήνες καλό είναι να μένουν τα ζυμαρικά τουλάχιστον 4-5 μέρες σε δροσερό και σκιερό μέρος για να στεγνώσουν καλά.

Φτάσαμε στο σπίτι της θείας γύρω στις 12 το μεσημέρι ώστε να υπάρχει αρκετός χρόνος για το ζύμωμα, την ‘ξεκούραση’ της ζύμης, το άνοιγμα των φύλλων, το κόψιμο και το άπλωμά τους.. Αρκετά βήματα θα σκεφτεί κανείς, όμως το αποτέλεσμα το αξίζει. Η θεία μόλις τελείωνε το μαγείρεμα του μεσημεριανού φαγητού οπότε εμείς στο μεταξύ ετοιμάσαμε τα πρώτα σύνεργα: ένα μεγάλο μπολ όπου μέσα θα σπάγαμε όλα τα αυγά της συνταγής. Έτοιμη σε λίγο και η θεία ανέλαβε δράση με τη μαμά στις πρώτες βοήθειες και εμένα με τη μηχανή στο χέρι να αποτυπώνω βήμα-βήμα τη διαδικασία για να την εμπεδώσω και να τη μοιραστώ μαζί σας!

ΖΥΜΩΜΑ

Έσπασαν λοιπόν τα αυγά και η θεία τα ανακάτεψε καλά με το σύρμα ώστε να σιγουρευτούμε πως έχουν σπάσει όλα και να έχουμε ένα ομοιογενές μείγμα.

Μόλις τα αυγά ήταν έτοιμα ξεκίνησε η διαδικασία δημιουργίας της ζύμης, τι χαρά! Η θεία η Στέλλα λοιπόν έχει γι΄αυτές τις δουλειές μια μεγάλη λεκάνη. Το ίδιο μάλλον θα συμβαίνει και με τη δική σας θεία, γιαγιά, μαμά.. και με εσάς μαντεύω! Έβαλε στη λεκάνη λοιπόν το αλεύρι που θα χρησιμοποιούσαμε, έκανε μια λακουβίτσα στη μέση με το χέρι της και έριξε το γάλα που βρισκόταν σε θερμοκρασία δωματίου.

Ταυτόχρονα με ρωτούσε: «Μα κορίτσι μου δεν θες να φας άλλη αυγόφετα; Τι ψυχή έχει μόνο μια;» Ξέχασα να σας πω, πως μόλις μπήκαμε στο σπίτι έγινε η γνωστή ερώτηση: «Τι να σας κεράσω; Φάγατε; Έχω κάνει αυγοφέτες πριν λίγο! Αν θες τις ζεσταίνω στα γρήγορα!» Η μαμά απο την άλλη να σιγοντάρει.. «Πες τα! Πάνε, έρχονται, τι τρώνε αυτά τα παιδιά;» Το παιδί λοιπόν ετών 32 είπε να μη μιλήσει. Δυο εναντίον ενός πως να τα βγάλω πέρα; Και τι δύο..!

Αφού λοιπόν έβαλε το γάλα, πρόσθεσε στο κέντρο επίσης τα χτυπημένα αυγά, μια κουταλιά της σούπας αλάτι και άρχισε να ανακατεύει απαλά με τα χέρια της.

Σιγά σιγά αρχίζει το μείγμα να δένει και να γίνεται ζυμάρι..

Μόλις το ζυμάρι είναι έτοιμο θα πρέπει να ‘ξεκουραστεί’ για 2 ώρες πριν περάσουμε στο επόμενο βήμα.

ΑΝΟΙΓΜΑ ΦΥΛΛΩΝ

Μόλις πέρασε η ώρα και το ζυμάρι ήταν έτοιμο ανεβήκαμε στη σοφίτα όπου υπήρχε αρκετός χώρος ώστε να απλώσουμε τα φύλλα που θ΄ανοίγαμε αλλά και τα πέτουρα στο τέλος. Η θεία είχε προνοήσει και είχε ήδη στρώσει μεγάλα σεντόνια στο πάτωμα και σε μια γωνιά υπήρχε στημένο το τραπέζι με όλα τα απαραίτητα σύνεργα: λεπτός ξύλινος πλάστης, στρογγυλή επιφάνεια για το άνοιγμα του φύλλου, αλεύρι, επιφάνεια κοπής και καλό μικρό κοφτερό μαχαίρι για το τελικό κόψιμο του φύλλου σε ‘πέτουρα’.

Η θεία λοιπόν έκοψε ένα κομμάτι ζυμαριού όσο περίπου ένα μεγάλο μανταρίνη και ξεκίνησε να το ανοίγει σε φύλλο, στριφογυρίζοντάς το αρκετές φορές ώστε να ανοίγει ομοιόμορφα απο όλες τις πλευρές και να παραμένει πάντα στρογγυλό το σχήμα του.

Κάθε φύλλο που ήταν έτοιμο το τοποθετούσαμε κατάχαμα στα απλωμένα σεντόνια περίπου 20 λεπτά απο κάθε πλευρά ώστε να ξεραθεί λίγο, τόσο ώστε να μπορεί να κόβεται άνετα χωρίς όμως να ξεραθεί τόσο που να σπάει.

ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΕΤΟΥΡΑ

Τη στιγμή που τελείωνε το άνοιγμα της ζύμης σε φύλλα τότε τα πρώτα φύλλα ήταν έτοιμα για ν΄άρχίσουμε να τα κόβουμε. Κάθε φύλλο διπλωνόταν αρχικά στα δυο και μετά άλλη μια φορά στα δυο γυρίζοντας τις άκρες προς τα μέσα.

Και μετά το κόψιμο των φύλλων! Η στιγμή που το αρχικό ζυμάρι τελικά παίρνει τη μορφή του τελικού ζυμαρικού.

Όλα τα κομματάκια που ‘βγαίναν’ τα τινάζαμε απαλά με τα χέρια μας ώστε να μην παραμείνουν κολλημένα μεταξύ τους και έτσι παίρναν και το τελικό ακανόνιστο σχήμα τους!

Ιδού και οι μαστόρισσες! Αριστερά η μαμά, δεξιά η θεία Στέλλα! Εκείνη την περίοδο τραβούσα ακόμη με την πρώτη κάμερα μου που σε σκοτεινά μέρη δυσκολευόταν λιγάκι αλλά και πάλι νομίζω μπορείτε να τις χαρείτε!